Lang en rank staan ze te stralen, de hoogste gebouwen ter wereld: de Twin Towers. Overdag fonkelen de ramen en hun roestvrij stalen omlijsting in de tropenzon, 's avonds glanzen ze in het mysterieus zilveren licht van verdekte schijnwerpers. Het elegante parkje aan hun voet, overdag doorkruist door jachtige zakenlieden, wordt tegen de avond het domein van joggers. Zij volgen hun eigen rode parcours, naast de wandelpaden rond de vijvers waar fonteinen een computergestuurd waterballet opvoeren voor verliefde stelletjes, jonge gezinnen en toeristen.

Het zijn geen vierkante kolossen, deze Twin Towers van Kuala Lumpur. Het vloerplan dat de Argentijns-Amerikaanse architect Cesar Pelli ontwierp voor de kantoortorens van de staatsoliemaatschappij Petronas is geënt op het islamitische karakter van Maleisië: twee schuin over elkaar geplaatste vierkanten vormen samen een achthoekige ster, zinnebeeld van de islamitische principes 'eenheid binnen eenheid, harmonie, stabiliteit en rationaliteit'. De inhammen van de ster zijn ingevuld met ronde erkers, waardoor de achthoek in een arabesk verandert. Vanuit de verte doen de 452 meter hoge torens denken aan twee geribbelde zilveren vulpotloden, waaruit de antennes als lange stiften omhoogsteken.

Die antennes, daar zit hem de kneep. Zijn de Petronas Twin Towers werkelijk de hoogste gebouwen ter wereld? Zonder die spitsen zouden ze nog altijd worden voorbijgestreefd door de Sears Tower in Chicago, waarvan het hoogste kantoor reikt tot 443 meter. Daarmee steken de Amerikanen maar liefst zestig meter uit boven de bovenste verdiepinkjes van de Petronas Towers - verdiepinkjes die te klein zijn om als kantoor te dienen en worden gebruikt voor technische installaties. Weliswaar eindigen de Petronas-antennes negen meter boven het platte dak van Sears, maar de sprieten op het Searsdak steken daar weer een flink stuk bovenuit.

Gelukkig bestaat er een instantie die als scheidsrechter fungeert: de Council on Tall Buildings and Urban Habitat. De Council maakt een onderscheid tussen losse antennes en 'spitsen' die als antenne dienen. De spitsen op de Petronas Towers maken volgens de Council deel uit van de gebouwde structuur, terwijl de antennes van Sears er domweg bovenop zijn gepoot. Chicago kan naar de titel fluiten.

Voor de dagjesmensen die het hoogste gebouw ter wereld bezoeken, maakt dat allemaal niets uit. De top zullen zij niet bereiken. Want toeristen zijn bij Petronas niet erg welkom. Per dag worden er enkele honderden toegangskaartjes verstrekt, die meestal al voor elven zijn vergeven. Zelfs met zo'n kaartje in de hand kom je nog niet verder dan de dubbeldeks loopbrug die beide gebouwen op de 41ste en 42ste verdieping verbindt. Die loopbrug biedt op 170 meter hoogte ook al een spectaculair uitzicht over de Maleisische hoofdstad. Bovendien biedt de brug een onbelemmerd zicht loodrecht naar beneden, zodat hij wordt gemeden door mensen met hoogtevrees.

De hoogste 'bewoonbare' verdieping van het gebouw is alleen toegankelijk voor bezoekers van het daar gevestigde modelkantoor, waar potentiële huurders een kijkje mogen nemen. Van hoogtevrees is zo dicht onder de top geen sprake meer: de toren is dan al vijf maal ingesprongen en wie naar beneden kijkt ziet slechts een lager gelegen richel.

Met zo'n uniek uitzicht over Kuala Lumpur is het wel zo aardig de ramen blinkend schoon te houden. Een legertje van 24 glazenwassers bungelt dag in dag uit in gondeltjes aan de gevel om de 55 duizend ruiten schoon te poetsen - elk raam krijgt drie keer per jaar een beurt.

Al lappende moeten de glazenwassers de weersomstandigheden goed in de gaten houden: de hoogste torens ter wereld worden gemiddeld twaalf keer per maand door de bliksem getroffen. Zodra de eerste donderwolken aan de horizon verschijnen, zoeken ze met hun gondeltjes dan ook een veilig heenkomen. Penibel wordt het wanneer ze precies halverwege het gebouw aan het werk zijn: of ze nu voor de vlucht naar beneden of naar boven kiezen, in beide gevallen zijn ze twintig minuten onderweg.

Het onderhoud kost Petronas dan ook een lief sommetje aan verzekeringspremies. De glazenwassers zelf worden nauwelijks wijzer van hun gevaarlijke klus: die verdienen nauwelijks meer dan hun collega's. Ze moeten het doen met de eer: ramenlapper van de hoogste gebouwen ter wereld. Een eer waar over een paar jaar een eind aan komt. In Shanghai wordt al druk gebouwd aan een ambitieus World Financial Center. Op de dag dat daar de vlag in top gaat, verliezen de Twin Towers van Kuala Lumpur voorgoed het predikaat 'hoogste gebouw ter wereld'.