"Ik teken insecten", meldt Tian Chua vanuit de 4,5 bij 15 meter grote cel die hij deelt met vijf medegevangenen in het detentiecentrum Kamunting, in het noorden van Maleisië. Ze zijn alle zes duizelig van de honger. Want op 10 april, de eerste verjaardag van hun gevangenschap, zijn ze in hongerstaking gegaan.

Een paar dagen lang wilden ze zelfs geen water drinken. Maar dat doen ze nu wel, met als enige doel hun hongerstaking langer te kunnen rekken. Want het kan even duren eer ze gehoor vinden voor hun eisen:

ze willen alle zes worden vrijgelaten, of anders een eerlijk proces; hun politieke leidsman Anwar Ibrahim, de voormalige vice-premier van Maleisië die zelf ook gevangen zit na een bizar proces wegens 'tegennatuurlijke seksuele gedragingen', moet in Duitsland worden behandeld aan de twee rugwervels die bij zijn arrestatie door de politie zijn beschadigd; en de gehate Internal Security Act, de wet op de binnenlandse veiligheid op grond waarvan ze zonder aanklacht of berechting achter de tralies zijn gezet, moet worden afgeschaft.

Wat doet een politieke gevangene zo de hele dag in zijn cel, als hij duizelig is van de honger? Bezoek krijgt hij niet meer, de familie en ook de advocaten worden niet meer toegelaten sinds ze hun hongerstaking zijn begonnen. Tian leest de boeken die zijn familie hem stuurt - nadat iedere pagina zorgvuldig door de autoriteiten is geïnspecteerd. Hij leest af en toe een krant of tijdschrift dat de zelfde behandeling heeft ondergaan: het nieuws is dan wel aangetast door de tand des tijds en bovendien op tal van plaatsen weggeknipt door de schaar van de censuur. En hij tekent het ongedierte in zijn cel.

Hoewel ze dus afgesneden zijn van het nieuws, is het ook tot Tian en zijn celgenoten doorgedrongen dat Anwar Ibrahim zelf zich sinds een week bij hun hongerstaking heeft aangesloten. En ze maken zich zorgen over hem. Zijn gezondheid is toch al zo zwak. Ze weten zelf wat het is, die artsen die voortdurend worden langsgestuurd, die cipiers die drie keer per dag het eten in hun cel blijven neerzetten. En op de een of andere manier weten ze een oproep op internet te plaatsen: "Anwar, bedankt voor je steun, maar denk liever aan je gezondheid!"

Meer dan honderd gevangenen zitten in Maleisië vast op grond van de binnenlandse veiligheidswet (ISA), vertelt Tians vriendin, Mabel Au. Die wet stamt nog uit de tijd dat Maleisië Brits gebied was en het antikoloniale verzet moest worden onderdrukt. Maar na de onafhankelijkheid werd de ISA niet afgeschaft. Eigenlijk, zegt Mabel, kwam het de nieuwe regering ook wel goed uit communisten en andere tegenstanders zonder vorm van proces jarenlang gevangen te kunnen houden.

De laatste jaren wordt de ISA in stelling gebracht tegen twee categorieën binnenlandse vijanden: hervormingsgezinden van de politieke reformasi-beweging die op gang is gekomen in reactie op de arrestatie van Anwar Ibrahim en militante moslims. Die laatste categorie, die in Kamunting gescheiden wordt gehouden van de 'politieke' gedetineerden, wordt vooral sinds 11 september opgepakt.

Mabel Au vindt het zorgelijk dat veel burgers, niet alleen in Maleisië maar ook in het Westen, gewillig bereid zijn inperkingen van fundamentele rechten als het recht op privacy te aanvaarden als dat gebeurt onder het mom van beveiliging tegen terreuraanslagen. Een draconische veiligheidswet als de ISA geeft de politie onbeperkte bevoegdheden en berooft de burger van al zijn rechten. Ook burgers als Tian Chua, die zonder enig geweld opkomen voor hun democratische rechten.

"Van de acht politieagenten die Tian kwamen arresteren was er maar één in uniform", vertelt Mabel Au. "Ze hebben zich niet geïdentificeerd, ze hebben geen arrestatiebevel laten zien. Er kwam geen proces, geen aanklacht. Het had even goed een ontvoering kunnen zijn." Maar als het een ontvoering was, dan toch een zonder losgeld. Na de eerste zestig dagen, waarin de politie volledig de vrije hand had, verordonneerde het ministerie van Binnenlandse Zaken dat Tian twee jaar achter de tralies moet blijven. Een order die na verloop van tijd zonder nadere uitleg kan worden vernieuwd. En zo verder. Er zijn mensen die tien jaar of langer hebben vastgezeten zonder te weten waarom.

Tian en Mabel (een Chinese uit Hongkong die sinds vorig jaar juli niet meer in Maleisië wordt toegelaten) zijn allebei voorvechters van politieke vernieuwing in het al meer dan twintig jaar door Mahathir Mohamad geregeerde Maleisië. Er moet veel veranderen, maar wel graag met vreedzame middelen. "Hoe vaak Tian ook al is gearresteerd voor zijn aanwezigheid bij verboden demonstraties, geweld heeft hij nooit gebruikt", zegt Mabel. "Eén keer is hij zelfs beschuldigd van 'openbare poging tot zelfmoord', nog zo'n wetsartikel uit de Britse tijd. En wat had hij gedaan? Hij had in zijn dooie eentje geprobeerd een waterkanon tegen te houden, hij was midden op straat gaan zitten."