Op dit moment reguleert de overheid in Maleisië de inhoud van films aan de hand van filmcensuur. Alle films die in de massamedia verschijnen moeten worden beoordeeld voordat zij mogen worden vertoond aan het grote publiek. Er zijn echter filmmakers die hun boodschap ongecensureerd kunnen overbrengen aan het publiek. Documentairemakers zijn er daar één van. Terwijl films in bioscopen en op televisie moeten worden gecensureerd, kunnen documentaires ongecensureerd worden getoond op grote festivals.

Het zogeheten 'Film Censorship Board' bekijkt en beoordeelt de inhoud van films die in massamedia zullen verschijnen. Alle producties met een mogelijk schadelijke inhoud voor de Maleisische bevolking worden gedeeltelijk gecensureerd of zelfs volledig gebannen uit de massamedia. Wanneer een scène als te intiem of gewelddadig wordt beoordeeld, kan deze gecensureerd verschijnen.

Veel documentairemakers houden geen rekening met censuur bij het maken van een documentaire. Er zijn namelijk veel mogelijkheden voor het vertonen van een documentaire. Zo kunnen de documentaires in de speellijst van een Maleisisch of buitenlands filmfestival worden opgenomen of bijvoorbeeld in kleine filmhuizen worden vertoond. Documentairemaker Zan Azlee vertelt dat hij zijn films vooral voor zichzelf maakt. "Censuur maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Omdat er ook geen duidelijke regels gelden bij censuur denk er helemaal niet aan bij het bedenken van een onderwerp voor een documentaire. Je weet van tevoren toch niet wat wel en wat niet getoond mag worden, dat bepaalt het 'Film Censorship Board'."

Zan Azlee vertelt gepassioneerd verder: "Ik maak een documentaire in eerste instantie omdat ik zelf meer wil weten over een onderwerp dat mij aanspreekt. Een aantal jaren geleden heb ik bijvoorbeeld een film gemaakt over Maleisische moslims in een oorlogsgebied in Thailand. Omdat ik zelf Moslim ben, sprak mij dit heel erg aan." De film over de Maleisische moslims in Thailand, 'I'm Muslim Too!', zou op televisie vertoond worden. Door het 'Film Censorship Board' was de film goedgekeurd om ongecensureerd aan het grote publiek te laten zien. Tot een week voor de uitzending leek alles rond. Ondanks de goedkeuring van het 'Film Censorship Board' werd de film uiteindelijk toch niet vertoond. Zan Azlee zei hierover: "Een week voor de uitzending van 'I'm Muslim Too!' kreeg ik een e-mail binnen over de film. In die mail werd me meegedeeld dat mijn film niet op televisie zou verschijnen. De minister-president had namelijk een ingreep gedaan en had de film een ballingschap opgelegd. Ik vond het erg jammer, maar ik kon op genoeg andere manieren het publiek bereiken met mijn film. Hij werd in 2009 bijvoorbeeld vertoond op het Freedom Film Festival. Ook heb ik over het verhaal ook een boek geschreven dat ik verkoop. Bij het boek zit ook een dvd met de film erop, dus nu kan ik er alsnog veel mensen mee bereiken."

Omdat documentairemakers geen rekening willen houden met censuur bij de productie van een documentaire, willen zij niet gebruikmaken van overheidsfinanciering van Finas. Het Finas kan namelijk, wanneer zij een filmproductie financieren, de inhoud van de documentaire controleren.

Veel documentairemakers gaan daarom op zoek naar een financierder in het buitenland. Onder deze documentairemakers is ook Amir Muhammad. Hij kreeg financiering voor twee van zijn producties bij het IDFA Fund uit Nederland. De beide films genaamd 'The Big Durian' en 'The Last Communist' werden vertoond op het IDFA in Amsterdam. Zijn meest bekende film, 'The Last Communist', gaat over de vroegere communistische partijleider Chin Peng. Chin Peng werd verbannen uit Maleisië. De film geeft de plaatsen weer waar de partijleider in zijn leven is geweest en wat hier gebeurde. Net als de partijleider zelf, werd de film uit Maleisië gebannen. Amir Muhammad zegt zelf dat dit komt "doordat hij de communisten niet gewelddadig genoeg heeft afgespiegeld" in zijn film. Dit was voor de Maleisische overheid te controversieel.

Een Maleisisch film festival waarop geregeld controversiële documentaires worden vertoond is het Freedom Film Festival. Het Freedom Film Festival is gelijkwaardig aan het Nederlandse Movies That Matter Festival. Op beide festivals worden films getoond die te maken hebben met mensenrechten. In Maleisië meeste films wekken discussies op over taboes, bijvoorbeeld homoliefde. Op deze manier probeert het festival bepaalde onderwerpen bespreekbaar te maken. Anna Har is één van de organisatoren van het Freedom Film Festival in Maleisië. Zij vertelt over het evenement: "Het Freedom Film Festival is een festival dat gericht is op het belichten van onderwerpen die in de massamedia geen aandacht krijgen. Deze onderwerpen krijgen vaak geen aandacht in de massamedia doordat de overheid deze media controleert. Hierdoor zijn deze onderwerpen - denk aan homoliefde of kindermisbruik - taboes geworden. Omdat de films bij ons filmfestival niet door het 'Film Censorship Board' beoordeeld hoeven te worden kunnen de films zuiver worden getoond en hun verhaal vertellen. Door aan de hand van de vertoonde films discussies op te wekken proberen wij taboes te doorbreken. Een film die wij hebben vertoond die bijvoorbeeld erg controversieel was, was de film 'A Jihad For Love'. Deze film ging over een homoseksuele moslim. Deze film werd niet door iedereen even positief ontvangen, maar door het vertonen van deze film spraken de kijkers wel hun meningen uit over homoliefde in de islam".