"Slapstick is typische Maleisische humor", vertelt filmmaker Khairil M. Bahar (34). "Grappen over de maatschappij en de politiek zijn bijna geheel naar de theaters verdwenen, door de strenge censuur op televisie en films. Enkel jonge opkomende stand-up comedians wagen nog een kritische noot richting president Najib Razak of zijn partij UMNO (al sinds 1957 aan de macht, red.)". Een verslag van de Red Carpet Avenue, dé plaats voor komedie in Kuala Lumpur.

Het is dinsdagavond en dat betekent Comedy Night op de Red Carpet Avenue in Kuala Lumpur. In café Tapis Rouge heeft deze avond het comedy gezelschap 'The Playground' een voorstelling. Bij binnenkomst zijn de gordijnen nog dicht. Er klinkt ouderwetse muziek uit de boxen, waarvan er eentje piept en kraakt. Dat 'The Playground' nog niet in het Carré van Kuala Lumpur speelt is wel duidelijk. Toch vormt de zaal een sfeervol geheel door het gedimde licht en de brandende kaarsjes op tafel.

Dan schuiven de zilverkleurige gordijnen opzij en begint de avond. De toetsenist speelt wat snelle deuntjes en een bonte verzameling van vijf mannen en twee vrouwen verschijnt ten tonele. Écht een bonte verzameling: één van de mannen heeft bijvoorbeeld een ouderwets petje op met een oranjekleurige zonnebril en één broekspijp opgetrokken. Een ander, wat meer gezette komediant, heeft een ijsmuts op zijn hoofd en een korte legerbroek aan. Om zijn nek hangt als versiering een slipper aan een touwtje. Het liedje dat ze zingen, bijna alles gaat in het Engels, sluit goed aan bij hun aparte kleding. De tekst geeft vooral weer hoe belachelijk ze er allemaal uitzien en dit werkt verrassend goed op de lachspieren.

Na deze onverwachte opening legt een van de comédiennes het programma uit. Hierna mag stand-up comedian Alfred Loh de avond aftrappen. Het moet gezegd: alle begin is moeilijk en dat ondervindt Loh aan den lijve als de zaal in het begin nog wat stil is. In zijn optreden bespot hij vooral zijn eigen uiterlijk. Aan het einde slaagt hij er toch in een aantal grappen (vooral ten koste van het vrouwelijk geslacht) te maken die aanslaan bij het publiek. Na een bescheiden applaus lijkt Loh zelf ook wat opgelucht dat het erop zit.

Het tempo zit er goed in, want Loh is amper achter het toneel verdwenen of twee nieuwe figuren nemen plaats op rode stoeltjes. In de sketch neemt de één de rol van communicatieadviseur aan en moet de ander de president Najib Razak voorstellen die Twitteradviezen van hem krijgt. De president word neergezet als een onwetend figuur op het gebied van moderne communicatie en de adviseur houdt hem voortdurend voor de gek. "Die combinatie tussen humor en de Maleisische regering vind je alleen nog terug in kleine theaters", zegt Khairil Bahar. "De meeste humormakers zijn bang voor represailles als zij spotten met de politiek. In theaters ben je toch minder zichtbaar dan bijvoorbeeld op TV en durven veel komedianten het wél aan." De scène slaat goed aan bij het publiek, niet gewend aan een president die voor schut gezet wordt.

"De gemiddelde Maleisiër houdt erg van slapstick humor", vervolgt filmmaker Bahar. Dat wordt bevestigd door de volgende delen van de show: een schaal koekjes verdwijnt op de wijze van Koekiemonster in de monden van twee komedianten en een Koreaanse boyband wordt als een belachelijke popgroep neergezet. De man die eerder al de adviseur speelde in de sketch met de president vertolkt de rol als leadzanger van de denkbeeldige band met verve. Hij beheerst de gitaar, zingt goed en weet razendsnel te schakelen tussen verschillende typetjes. Bij andere sketches wordt het publiek betrokken in verschillende improvisatiespelletjes. Dit doet denken aan het tv-programma 'de Lama's', dat voorheen op BNN te zien was. Zo wordt een vrouw gevraagd wat ze die dag gedaan heeft voor haar bezoek aan de Tapis Rouge, waarna twee leden van de comedygroep haar dag al improviserend naspelen. Vervolgens doen zij dit opnieuw, maar ditmaal binnen een minuut en daarna binnen tien seconden. Dankzij dit herhalende effect wordt de sketch verrassender én grappiger.

Sowieso vormen de geïmproviseerde sketches de sterkste delen van de voorstelling: het tempo ligt hoog, het is interactief doordat het publiek er bij wordt betrokken en de spelers weten handig te improviseren. Sommige delen liggen weliswaar tegen het vaak wat flauwe slapstick humor aan, maar dat is inherent aan improvisatie en stoort niet. Het publiek reageert dan ook enthousiast. Ondanks dat niet elke sketch even sterk is, gaat het gezegde 'time flies, when you're having fun' hier op. Dat er tijdens de show drankjes besteld kunnen worden helpt ook mee.

Het gezelschap van The Playground komt aan het eind naar voren en buigt een aantal keer. Op de achtergrond speelt de toetsenist nog wat snelle, hoge toontjes als leden van de groep een voor een naar voren stappen. "Humor is universeel en gaat over grenzen heen", aldus Khairil Bahar. "Maar binnen de landsgrenzen zijn veel entertainers bang voor boetes en gevangenisstraffen, bovendien kunnen politieke grappen ze fans kosten." The Playground bewees deze avond het tegendeel.