De leden van de Heezer muziekkapel 't Inventielke zijn sinds kort wereldberoemd. In het Maleisische Miri wel te verstaan.

Johan Winters (49, saxofoonspeler) en Peter van Zon (49, sousafoonspeler) bekennen dat ze ook nog nooit van Miri hadden gehoord. Ze lachen als kwajongens als ze over hun avontuur vertellen.

Dat begon bij Harrie Bouwmans (58), directeur van Maleisië Travel Services in Best. Hij had het ministerie van Toerisme in Maleisië beloofd dat hij een Nederlandse band zou regelen voor het jaarlijkse Miri International Jazzfestival. "En waarom dan niet 't Inventielke, de band van mijn oude carnavalsvereniging De Kraaienvangers in Best?", aldus Bouwmans.

Toen vertegenwoordigers van het festival van Miri in D'n Toversnest in Heeze kwamen luisteren, was hun eindoordeel: "Definitely all of you go to Borneo."

En zo kwam het dat vijftien leden van 't Inventielke in mei de reis van 22 uur naar Miri maakten. Zodra ze aankwamen, waren ze sterren. "De douane wilde onze bagage controleren. Tot ze hoorden dat we voor het Mirifestival kwamen." De volgende ochtend werden de Heezer muzikanten opgetrommeld voor een persconferentie. "Sta je opeens oog in oog met filmploegen uit Japan, Indonesië, Maleisië en de Filipijnen."

's Middags werd het gezelschap gevraagd voor een jamsessie met jongeren. "Een leuk verzetje, dachten wij. Stoppen er drie bussen met zeventig jongeren voor onze neus, allemaal strak in het uniform in de rij, doodserieus", aldus Van Zon. Winters: "Harrie Bouwmans had ons gewaarschuwd: mensen in Azië zijn vaak wat meer ingetogen tijdens muziekoptredens, swingen of emoties tonen doen ze niet zo gauw."

Maar 't Inventielke kwam, zag en overwon. Of het nu ging om de jongeren of om de zesduizend gasten van het festival in het ParkCity Everly Hotelcomplex, overal kregen ze de voetjes van de vloer. Van Zon: "Onze muziek is misschien niet de beste, maar onze show staat als een huis. En gelukkig waren er ook wat Hollanders van de nabijgelegen Shellvestiging die het goede voorbeeld gaven. We hebben ze in polonaise gekregen."

De band prijkte de volgende dag in kleur in de Maleisische kranten. De leden konden niet meer over straat zonder handtekeningen te zetten of op de foto te gaan met Maleisiërs. Op de tweede festivalavond kregen ze zelfs een plek op het hoofdpodium.