Wie vanuit het drukke Kuala Lumpur in noordelijke richting de binnenlanden van Maleisië inrijdt, ziet al snel niks anders meer dan palmboombossen. Eindeloze reeksen reuzenpalmen. En naarmate de jungle van de Cameron Highlands nadert, wordt het landschap heuvelachtiger en dus bochtiger. Onderweg passeer je de kleine leefgemeenschappen van de Orang Asli, de oorspronkelijke bevolking.

In een gammele toeristenbus is het laatste stuk naar Tanah Rata, de hoofdstad van de Highlands, voor mensen die snel last hebben van wagenziekte een ware hel.

Tanah Rata is een klein toeristenplaatsje. Midden in de jungle opgezet als startpunt voor trektochten of tours door het gebied. De doorgaande weg door de Highlands loopt dwars door het dorp heen en alles is er met gemak te voet te bereiken. Zodra ik de bus uitstap, merk ik dat het er een stuk koeler is dan in Kuala Lumpur. Wel is het er extreem vochtig en benauwd. Er staat een handjevol ronselaars klaar om me naar hun hotel te brengen.

Terwijl ik door het dorp loop, wordt mijn aandacht getrokken door keiharde muziek uit een schimmig restaurantje. 'Daar in dat klei-ne cafe aan de ha-ven', schalt het. Mijn nieuwsgierigheid lokt me ernaartoe.

Binnenin zit een busvol Nederlandse toeristen in het Chinese eetcafé de bekendste vaderlandse hits mee te brullen. Enige navraag leert dat hier meerdere keren per dag ladingen Nederlandse toeristen worden afgeleverd die op reis door Maleisië zijn.

Het gebied van de Cameron Highlands is bekend van de vele theeplantages. Sommige grote theeproducenten hebben bij hun fabriek een hele gemeenschap wonen, waarvan de volwassenen overdag op ambachtelijke wijze de theebladeren verwerken en de kinderen met de huiskippen spelen of voetballen tegen de fabrieksmuren.

Binnen loopafstand van Tanah Rata zijn trektochten door de jungle te maken voor mensen met allerlei fitnessniveaus. Variërend van een uur tot tien uur of zelfs nog langer. Bij de langere tochten wordt geadviseerd het hotel te laten weten wat je gaat doen en dat is niet zonder reden. De jungletochten zijn moeilijk en gevaarlijk.

Ik probeer 'track 9' uit. Een van de gemakkelijkere. Ik ben nog maar bij de aanvang van de tocht als een hels noodweer losbarst. Gedurende de natte wandeling kom ik langs woeste watervallen en moet ik over omgevallen bomen klimmen. Ook stort ik soms bijna langs een klif naar beneden als de drassige aarde onder mijn voeten wegzakt. Gelukkig is er altijd wel een boom die me snel opvangt of waar ik me aan vast kan klampen.

De overwoekerde paden en de slechte bewegwijzering maken de tocht er niet makkelijker op. Hoe zwaar moeten die andere tochten dan wel niet zijn?

Boze tongen beweren dat de paden gesaboteerd worden door hoteleigenaren en gidsen om hun begeleide tochten te kunnen verkopen. Ik schrik als plotseling een reusachtige duizendpoot pal langs mijn hoofd over de bergwand loopt. Het stikt hier van de meest exotische en tegelijkertijd angstaanjagende reuzeninsekten.

Zodra ik de ergste wildernis door ben, klaart het op. Voor me doemen de theeplantages op. Doorweekt loop ik door een plantageveld. Mannen met rieten hoedjes zijn aan het oogsten. De tocht zit erop, prompt schijnt de zon. Tijd voor een kopje thee.

(Lucas Benschop)