In augustus, aan het einde van de opnamen, zei de Belg Marnix voor de camera blij te zijn dat zijn expeditie er na 47 dagen hongeren eindelijk opzat. Toch is hij, nu ruim drie maanden later, er nog dagelijks mee bezig. "Ik sta er mee op en ga er mee naar bed."

Twintig kandidaten begonnen eind juni op een paar verlaten stranden in Maleisië aan de wedstrijd Expeditie Robinson. Ze moesten overleven op een dieet van driehonderd calorieën per dag en geregeld proeven doen, waarbij steeds een deelnemer af viel. Wie de titel Robinson 2005 wint, Marnix, dan wel zijn landgenoten Marleen of Emma, wordt vanavond duidelijk tijdens de live-uitzending vanuit een studio in Brussel. Kijkers kunnen stemmen via de telefoon. Maar ook het verloop van het laatste spel tijdens de opnamen in Maleisië en het oordeel van de zes andere finalisten telt mee.

Marnix weet dat hij een goede kans maakt om te winnen, maar is daar eigenlijk niet mee bezig. "Ik heb de expeditie voor mezelf gedaan en niet om het spel te winnen. Ik heb vorig jaar kanker gehad en dat overwonnen. Ik wilde kijken of ik mentaal en fysiek de ontberingen zou aankunnen, of mijn lijf daar weer sterk genoeg voor is. En Emma en Marleen hebben het net als ik ook 47 dagen volgehouden en een goede expeditie gehad." Marnix heeft genoten van elke dag. "De stilte op de eilanden was geweldig. Ik vond het ook mooi dat je niets hoefde te doen. Hier voel je je na een halve dag stilzitten al schuldig. We deden daar niets meer dan af en toe een spel spelen, wat eten zoeken en hout halen voor het vuur. Verder niets. Daar denk ik nog vaak aan. Ik wil het niet van me afzetten. Het was zo'n positieve ervaring."

Direct na zijn terugkeer moest Marnix weer aan de slag als rechercheur in burger. Hij had al zijn vakantiedagen plus wat onbetaald verlof opgenomen om aan Expeditie Robinson mee te kunnen doen. Marnix: "De terugkeer kostte heel veel moeite. De eerste maand kon ik mijn aandacht er niet goed bijhouden. Gelukkig hebben collega's een deel van het werk overgenomen."

Marnix heeft nu nog veel contact met de Nederlandse deelnemers Elbert en vooral Esther. Met haar verbleef hij aan het begin van de expeditie alleen op een eiland. "Esther is een sterke vrouw. Fysiek en mentaal aantrekkelijk. Met haar heb ik een band opgebouwd."

Minder te spreken is hij over het gedrag van zijn landgenoot Carl, die tijdens de expeditie Esther hard aanpakte. "Ik denk dat we op televisie een goed beeld gekregen hebben van het gedrag van Carl. Hij heeft al die lelijke dingen allemaal gezegd. En dan hebben ze niet eens alles laten zien. Aan de andere kant; Carl is geflipt van de honger." Zelf had Marnix het ook knap moeilijk met het gebrek aan voedsel. "Die focus op eten raak je het hele spel niet kwijt. Heel bizar."