"We hebben onze investering van 300 miljoen dollar in Maleisië er inmiddels uit. Maar we zijn nog op zoek naar de rente over dat bedrag", gromt Mark Mobius en hij kauwt drifig op een snoepje. Het is dat het snoepje de bittere smaak in zijn mond neutraliseert, anders had hij zich in minder diplomatieke bewoordingen uitgelaten over Maleisië, zo voegt hij er grommend aan toe.

Mobius voelt zich als president-directeur van het in Singapore gevestigde Templeton Emerging Market Fund stevig gepakt door de maatregelen van de Maleisische overheid om kapitaalvlucht te voorkomen toen dat land begin vorig jaar in een stevige crisis belandde. De economische groei en de lage inflatie mogen dan in het voordeel van die maatregel spreken, volgens Mobius is ze kunstmatig. "Onderhuids groeit een probleem."

Mobius beheert 12 miljard dollar voor investeerders en plaatst dat in veertig landen. Logisch dat het IMF hem voor de seminars tijdens de jaarvergadering in Washington heeft uitgenodigd. Mobius is regelmatig de spreekbuis voor de grote fondsen die zich richten op de opkomende markten.

"Ik ben net terug van de Bahama's om mijn klanten uit te leggen wat er allemaal mis ging en waarom ze nu plotseling verlies moesten lijden. Vanaf 1993 zijn we 60 procent gegroeid en die opmars is nu gestuit. Leg dat maar eens uit aan je investeerders. Daar zitten geen makkelijke mensen tussen, onder wie mijn schoonzuster. Ik ging bij haar eten. Toen ik aanbelde, riep ze van achter de deur dat ze die alleen zou opendoen als ze haar geld terugkreeg. Ik vertelde dat opnieuw geld in het fonds steken de beste garantie was. Ze deed de deur direct weer dicht."

Wat Mobius met de anekdote wil vertellen, is dat investeerders, en zeker de langetermijnbeleggers zoals zijn schoonzuster, er niet van houden om via kapitaalcontroles de macht over hun geld te verliezen. "Wij, de langetermijninvesteerders, waren niet de oorzaak van de crisis in Maleisië. Het was de centrale bank die de echte cijfers over de economie niet wilde weten. Net als in Thailand, waar ze de munt - de baht - te lang overeind hielden, was het de schuld van de centrale bank. Zakenmensen zijn verkeerd voorgelicht."

Het mag op het eerste gezicht goed gaan met Maleisië maar, zo weet Mobius, de relatie met de investeerders is stevig verstoord. "Als Maleisië denkt zo een binnenlandse markt op te kunnen tuigen, dan heeft het het goed mis. Vergeet niet dat bij investeren het geld niet fysiek naar Maleisië verhuist, maar in een bank in Zwitserland blijft liggen. En de crisis heeft ons wel een stuk voorzichtiger gemaakt."

Wat ziet Mobius dan het liefst? "Tegen schommelingen ben ik bestand, dat is inherent aan investeren. Maar de investeerder heeft helder beleid van een centrale bank nodig. Het liefst zou ik zien dat de landen in Azië net als in Europa voor één munt kiezen. Maar de centrale bank moet tenminste een betrouwbaar beleid hebben. Dat is voor mij de belangrijkste les van de crisis."

Arminio Fraga Neto, president van de Braziliaanse bank en een jaar geleden nog in dienst van 's werelds bekendste speculant George Soros, is het met Mobius eens. Anders dan in Maleisië heeft Brazilië de kapitaalvlucht niet willen beheersen met restricties. De markt deed zijn werk, het kortlopende kapitaal is vertrokken en, zo stelt Fraga tevreden: "We haalden 25 miljard dollar aan directe investeringen binnen. Ons tekort op de lopende rekening daalde van 34 miljard naar ongeveer 25 miljard dollar en als u volgende week onze website bezoekt, zult u zien hoe het met de inflatie gaat."

Investeerder Mobius en bankpresident Fraga zijn het over een ding roerend eens. De centrale bank moet een duidelijk beleid hebben. Dat mag een koppeling van de munt aan de dollar zijn, zoals buurland Argentinië heeft, of een zwevende wisselkoers zoals Brazilië zelf heeft. Voor iets daar tussenin, met halfzachte ingrepen van de bank om de munt te steunen, voelen Mobius en Fraga niets.