Zakaria Smini heeft jaren in Maleisië gewoond en studeerde daar bedrijfskunde aan een universiteit. Toen hij in 2012 besloot te vertrekken naar Wales kreeg hij een visum. Nietsvermoedend vertrok hij destijds naar zijn nieuwe bestemming, waar hij aan de Universiteit van Wales zijn diploma Business Management behaalde en weer naar Marokko vertrok. Hij kreeg echter heimwee en wilde zijn Maleisische vrienden weer bezoeken.

Vorige week vertrok hij op 4 december naar het land waar hij zo veel van hield. Met een koffer vol nieuwe kleding nam hij afscheid van zijn ouders. Daarna volgde een lange reis, maar Smini had zin in de toekomst en alle nieuwe uitdagingen die hem daar te wachten stonden. Alles veranderde al snel in een hel.

Toen Zakaria op 5 december aankwam op het vliegveld van Kuala Lumpur werd hij door de douane tegengehouden. Hij blijkt op de zwarte lijst te staan omdat hij enkele dagen te laat vertrok toen hij in 2012 het land uit vloog. Volgens de Marokkaan was dit te wijten aan de universiteit, die zijn visum te laat leverde. Al snel moest hij zijn koffer, telefoon en zijn horloge afleveren bij een lokaal detentiecentrum.

"Toen de douaneambtenaar mijn horloge afpakte deed hij hem zelf om. Hij zei me dat ik niets aan de tijd heb", zegt Zakaria verbolgen. Vervolgens werd hij ondergebracht in een lege ruimte waar vooral vluchtelingen en illegale immigranten uit Palestina, Syrië en Oezbekistan op de grond zaten. "Ik wist me enkele uren stil te houden, geschrokken van alles wat er gebeurde. Ik kon niemand bereiken."

Daarna liet hij zich gaan en schreeuwde om hulp, om een advocaat, om duidelijkheid. De douaneambtenaar, die druk was met zijn elektronisch vliegtuigje, nam hem vervolgens mee naar een toilet. Daar moest hij noodgedwongen slapen. Ook kreeg hij drie ferme klappen van de ambtenaar.

"In die vieze ruimte huilde ik terwijl ik van mijn trui een kussen maakte om op te slapen en mijn neus te bedekken", zegt hij in zijn verhaal. Toen de ochtend aanbrak was het dringen geblazen om wat eten te ontvangen maar Zakaria wist niets te bemachtigen. Andere gevangenen hielpen hem door hun brood te delen. Na drie dagen kreeg hij te horen dat er een vliegtuig klaar staat en dat de Marokkaan binnen een half uur teruggevlogen werd. "Wel moest ik even 1100 dollar betalen voor het ticket, dat deed ik maar want ik had geen keus".

"Hoewel ik mijn medegevangenen pas enkele dagen kende viel het afscheid zwaar. De tranen vloeiden langs onze wangen. We hebben elkaars gegevens en Facebookprofielen uitgewisseld om contact te blijven houden." Daarna werd hij geboeid afgevoerd en schreef hij zijn verhaal over de helse dagen.