De nieuwe premier van Maleisië, Abdullah Ahmad Badawi (63), heeft nog een lange weg te gaan voor hij de status van zijn voorganger kan bereiken. Hij geldt als bekwaam en volhardend, maar ook als veel voorzichtiger en introverter dan Mahathir. Zijn bijnaam is 'De aardige'.

Abdullah hoort bij een groep nieuwe leiders in Zuidoost-Azië, die allemaal in de vijftig of begin zestig zijn. Daarmee komt definitief een einde aan het bewind van de mastodonten (zoals Soeharto in Indonesië, Marcos in de Filippijnen, Lee in Singapore) die, met soms laakbare middelen, de politiek in de regio hebben gedomineerd en via Asean hebben geprobeerd Zuidoost-Azië rustig te houden.

De nieuwe premier zelf heeft al een lange politieke carrière achter de rug, waarin hij onder meer minister van defensie, binnenlandse zaken, onderwijs en buitenlandse zaken was. De afgelopen jaren was hij vice-premier. Heel vroeg in zijn carrière sloot hij zich aan bij tegenstanders van Mahathir binnen UMNO, de partij die Maleisië al ruim 35 jaar regeert en waarvan Abdullahs vader een van de oprichters was. Die poging moest hij echter bekopen met jarenlang politiek isolement. Sindsdien is hij loyaal aan zijn baas en bleek hij diplomaat genoeg om internationale onvrede over diens uitlatingen weg te masseren.

Wat voor hem pleit binnen de Maleisische politiek is zijn multi-culturele achtergrond. Abdullah werd geboren op het eiland Penang, waar Chinezen, Indiërs en Maleiers een mini-Maleisië vormen, en heeft wat Chinees bloed in de aderen. Hij is daarnaast geschoold in de islam, wat hem aantrekkelijk maakt voor de geloviger Maleiers, en staat bekend om zijn vaardigheid consensus te zoeken.

Veel waarnemers twijfelen er echter aan of Abdullah voldoende steun heeft binnen UMNO. Eerdere kandidaat-opvolgers van Mahathir, onder wie Anwar Ibrahim, hadden die steun wel, maar moesten het veld ruimen toen ze hun eigen agenda probeerden te ontwikkelen. Van Abdullah wordt gezegd dat zijn enige voordeel het fiat van Mahathir is, wat in Maleisië geldt als voldoende voor inzegening in de hoogste politieke functie. De vraag is hoelang dat voldoende blijft.