Maleisië is zo goed als platzak, maar premier Mahathir Mohamad begint vandaag zijn kantoorspullen in te pakken om naar een nieuwe hoofdstad te verhuizen: het electronische paradijs Putrajaya. Daar neemt hij eind deze maand zijn intrek in een gigantische, fonkelnieuwe residentie getooid met een groene koepel. Het interieur is volledig high-tech.

Putrajaya is Mahathirs trots en glorie. In de loop van de komende vijf jaar zullen alle ambtenaren zijn voorbeeld volgen en Kuala Lumpur met zijn Brits-koloniale gebouwen verruilen voor de nieuwe hoofdstad, 25 kilometer naar het zuiden. Daar gaan ze werken op departementen waar van de minister-president geen stukje papier meer mag rondzwerven.

Formulieren, rapporten, brieven en memo's zijn uit den boze - alle informatie moet in computers worden geregistreerd en verwerkt. De Maleisische burgers zullen hun identiteitsbewijs moeten verruilen voor een elektronisch paspoort dat toegang verschaft tot het hele overheidsapparaat. Een smart card die tegelijkertijd dienst doet als chipknip, trouwboekje, rijbewijs en ziekenfondskaart.

Mahathirs high-tech kroonjuweel zal rusten in een bedje van groen fluweel. Want een betonjungle is volgens de planners geen stimulerende werkomgeving. Daarom krijgen de woningen voortuintjes zonder hekjes en komen er joggingpaadjes, visvijvers en wetlands - alles geheel volgens de modernste milieukundige inzichten ontworpen. Zelfs de teakbomen die als lastige obstakels van het bouwterrein zijn verwijderd, zullen als gekloonde stekjes aan een tweede leven mogen beginnen.

Het prestigeproject van de premier mag een lieve cent kosten. Alleen al de nieuwe kantoorkolos voor de minister-president kost een kleine tien miljoen gulden. Het hele Putrajaya-project wordt geraamd op zo'n vijftien miljard gulden. Maar veel harde cijfers zijn er niet aan de openbaarheid prijsgegeven. Pijnlijke details over de exacte kosten worden de Maleisische belastingbetaler maar liever bespaard.

De bouwvakkers die druk in de weer zijn om Mahathirs droom tot tastbare werkelijkheid maken zijn in elk geval goedkoop: het zijn overwegend gastarbeiders uit Bangladesh en Indonesië. Als het karwei erop zit zijn ze in Maleisië niet langer welkom. Het land tobt immers met een ernstige economische crisis.